Ron in 30 dagen op de fiets naar Rome

Interview met: Ron Wijling

Hoe ben je op het idee gekomen om naar Rome te gaan fietsen?

‘’Ik word ouder en steeds meer bewust van het feit dat er een tijd aan komt dat je activiteiten en dromen echt moet gaan plannen, voordat het misschien niet meer kan. Je moet niet alles uitstellen tot je pensioen. Ik liep daarbij al langer met het idee om een keer wat langer vrij te zijn. Tot op heden ben ik altijd maximaal 2 weken vrij geweest.

Twee jaar geleden zag ik een filmpje op Youtube van een man die de fietsroute naar Rome met zijn zoon aflegt. Dat vond ik inspirerend. Daarnaast gaan we al jaren met het gezin op vakantie naar Italië en zijn er goede routeboeken beschikbaar. Twee jaar geleden heb ik de ambitie uitgesproken. Dan wordt het ineens tastbaar en moet je het natuurlijk ook nakomen.’’

Hoe heb je de voorbereiding georganiseerd?

‘’In plaats van de auto te pakken, ben ik begonnen met het fietsen naar uitwedstrijden van het hockeyteam van mijn zoon. Daarnaast zijn er trainingsschema’s opgesteld en ben ik die strak gaan volgen. Het was belangrijk om aan de conditie te werken en natuurlijk 100 kilometer per dag te kunnen fietsen.
Verder is het belangrijk dat je alles wat je nodig hebt gaat verzamelen. Dat was een leuk proces en nog best een studie. Niet iedere fiets is bijvoorbeeld geschikt en niet alles past en kan in de fietstassen. Eén fietstas werd bijvoorbeeld al voor zeker 40% gevuld met reserveonderdelen. Ook was het belangrijk om alvast slaapplekken te regelen, veel routes te bekijken en te experimenteren.’’

Toen was het zo ver, vertel eens?

‘’12 juli ben ik in Lisse vertrokken. Ik vond het erg bijzonder dat ik meerdere echtparen vaker op de route ben tegengekomen. Er is een hele community van mensen die vakanties op deze manier plannen. Het is leuk en inspirerend om te zien. Ook had ik niet verwacht dat ik zoveel van Europa zou zien. Europa rolde letterlijk onder mij door. Ik had de tijd, fietste gemiddeld 18-20 kilometer per uur en probeerde haast die we in het dagelijks leven kennen echt los te laten. Door jezelf open te stellen, ga je ook weer echt de mens zien. In het dagelijks leven ben ik snel zakelijk of heb ik snel een oordeel klaar. Ik moest tijdens deze reis het juist nemen zoals het was. Als je ergens voor open staat, ontstaat er namelijk iets leuks. Het was bijzonder om te ervaren hoe attent veel mensen zijn, zonder daar iets voor terug te verwachten.

Verder ben ik onderweg 5 verschillende talen tegengekomen. Nu kan ik redelijk wat talen spreken, maar Frans kan ik echt niet. De route ging echter wel 5 dagen door Frankrijk, daar zag ik dus tegen op. Uiteindelijk viel dit reuze mee. Het leek wel of er in ieder Frans dorpje een boom staat met een bankje. Daar ging ik zitten om uit te rusten of te genieten van de omgeving. Gelukkig zijn mensen altijd nieuwsgierig en kwam er iedere dag wel iemand naar mij toe die het gesprek aan probeerde te knopen. En er bestaan natuurlijk ook translate apps. In de Elzas vond ik het overigens erg fascinerend dat het voorkwam dat aan de ene kant van de weg de mensen Frans spreken en aan de andere Duits. De oudere inwoners kunnen vaak beide en in het Duits red ik mij prima.’’

Waar heb je allemaal overnacht?

‘’Ik heb op 26 verschillende locaties geslapen. Ik heb daarbij voornamelijk voor guesthouses en bed & breakfast gekozen. Als je dan na een dag fietsen op locatie aankomt, zijn mensen altijd nieuwsgierig. Persoonlijk contact is belangrijk als je zoveel alleen onderweg bent.

Er zijn een paar slaapadresjes die ik ontzettend leuk vond. Zo sliep ik bijvoorbeeld bij een alleenstaande vrouw met 3 honden, 12 katten, een egel en aquarium met veel vissen. Ik liep letterlijk haar huis in. Toen ik vertrok gaf ze mij zelfgemaakte zeep en een pepertje.

Ook sliep ik in het huis van een dame in de Elzas die ontzettend veel weg had van Dame Edna. Dat was natuurlijk hartstikke grappig voor de foto van de ‘’vrouw/man van de dag’’. Het was overigens vooraf niet eens de bedoeling dat ik daar zou slapen. De locatie waar ik eigenlijk zou slapen, was namelijk onbereikbaar. Ik stond bij aankomst aan de andere kant van de snelweg. Toen ik door de leegste streek van Frankrijk fietste, dik 115 kilometer voordat ik het eerste dorpje van enige omvang tegenkwam, heb ik ook in een ontzettend leuke bed & breakfast geslapen. Ik heb die avond veel mensen leren kennen en bijzondere verhalen gehoord. Zo was er een Franse arts van 62 jaar op bezoek geweest bij zijn patiënten in de ouderzorg. Deze arts deed een gebied van ruim 7000 km2 helemaal alleen.

Op het moment van vertrekken heb ik alle accommodaties een handgeschreven Rembrandt ansichtkaart gegeven. Ik kwam er namelijk kort geleden achter, dat mijn familie in tijd van Rembrandt, 200 meter verderop woonde in Leiden. De ansichtkaartjes werden ontzettend gewaardeerd, dat is natuurlijk leuker dan een saaie recensie op Tripadvisor. Een dame in Italië rende bij ontvangst snel de kamer uit en kwam terug met versgebakken koekjes. Weer een mooi voorbeeld, als je ergens voor open staat, ontstaat er echt iets leuks.’’

Hoe was het om de laatste kilometers met je kinderen af te leggen?

‘’Gemma en Matthijs hebben van Verona tot Rome de laatste 700 kilometer meegefietst. Na 20 dagen alleen was dat zeker even anders. Ondanks dat ze ‘’volwassen’’, namelijk 18 en 20 jaar zijn, ga je toch voor ze zorgen. Hebben ze de tassen wel goed gepakt en vastgemaakt? Kunnen ze de hitte van 38 graden wel aan? Andersom waren Gemma en Matthijs goed voorbereid en zelfstandig in Verona aangekomen, maar hadden onderweg toch soms hun vader nodig voor de route. Grappig genoeg werkt dat zo. Het was super om in de laatste etappe de mooie landschappen en momenten met hen te kunnen delen. Dat miste ik namelijk wel in het begin, om wat je meemaakt met een dierbare te kunnen delen.’’

Tot slot, heb je nog tips?

‘’Stel dingen niet uit… Spreek je bucket list uit! Deel hem en wie weet ga je het wel doen. ‘’